Во пресрет на злоупотребен празник!

49

Денеска да се „слинкаш и шегуваш“ со премиерот, со политичарот, со дипломатот, со претседателот на државата,со бизнисменот, со непријателот, а и со коцкарот, верувам дека не „станува кијамет“ (судниот ден), но, туку да се исмејуваш со овој свет датум, да се исмејуваш со организаторите на демонстрациите, да го омаловажуваш целиот придонес на тетовската икона на совеста, како што е Мехметриза Муртезани „ГЕГА“, дури и со оние кои бараа задоцнета слобода на огништето (ватанот) е преку секој идиотизам

Од Фадил Луши

Драги мој пријател! Пред неколку денови, кога го „барав“ следниот наслов за весникот, ми побегна паметот кај зборот „искривување“. Јас сакам да верувам дека ти “нема да ми се спротивставуваш“ ако овој осврт го започнувам со еден параграф од моето минато и на мојата генерација. Оваа минато, не што е застарена, а камоли „што пуштил бела брада“, туку му е ослабен целосно видот и сјајот, како најлошо (за другите немам право да знам нешто). Не можеш да кажуваш дека моето минато се истакнуваше за „мудрост“, за храброст и за некоја висока совест, едноставно тоа беше поглед и дух на бунтовник на адолесценција и ништо друго значајно. Целата оваа непослушност, додека оваа непокорност мое и на мојата генерација датира од 1963 година, кога бев исклучен од основно училиште, потоа во 1968 година, не што поранешните комунисти ми ја зедоа „самарџиската мерка“, не што ме уапсија, но и ме „сиктерисаа“ (истераа) од тетовската гимназија…, потоа во 1973 година надлежните од Универзитетот во Приштина ни ја одземаа правото да полагаме испити за шест месеци, со образложение дека јас, со неколку косовски студенти, и други кои доаѓале од Црна Гора, ги бојкотиравме предавањата на српско-хрватски јазик …, во 1981 година не истераа од работно место и, конечно, некои уредници кои беа „принудени да постапуваат во спротивно со нивната желба и волја“, за „политички мотиви“ ни ја одземаа правото да објавуваме статии во албанските весници.

Од кога „се убедив, а се запаметив“ дека оваа мое минато немаше ништо од „аир“, откако (не) „се запаметев“ , дека во нашето неорганизирано востание „немаше ништо хумано“ , дека целата оваа „меселе“ (прикаска) ја немаше таа „основа на туфек на качакот“, што сето тоа се случи (што ја не знам како да го објаснам поинаку), ја немаше „силата“ да го „храни следново ропство“, бев принуден да се премислам “карши“ насловот на следната статија. Решив да започнам, повикувајќи се на неколку поетски стихови од поетот од Тирана. Пиро Куќи, односно на тој „покорен слуга на избран збор на мудрост“, кој во една од своите песни, некогаш дамно „ги пееше“ овие стихови: “бегај лисје преку ноќ, / Те молам, не тропнувај на врата, / Дека зимата беше толку долга, / Колку се плашам и од пролетта! ”. Тие што ја проучија книжевната дејност на поетот Куќи, рекоа дека тоа „лисје никогаш не се одвратил од вратата и од тешкотиите на човекот со чувствителна душа!“. Овие стихови од оваа песна, ме потсетуваат на датум обележан тука и во нашата провинција, еден свети датум, историски датум, прославен датум, но подеднакво болен и денигрирачки датум, датум што зборува за демонстрациите во Тетово 1968 година … еден датум што за половина век не што беше замолчено, туку и неправедно му беше искривен и нејзиното значење, филозофија, идеја, вистина и моралот …,еден датум што дури после пет децении ќе остане во милоста и немилоста на некои горди Албанци, своеглави, празноглави, па дури и на некои „бичим луѓе кои понекогаш се обидуваат да го стават задникот во главниот миндер на меџлисот на Албанците!“.

Овој датум, дури и после педесет години, како да остана на милост и немилост на судбината, како да остана во милоста на поранешните албански соработници, на тие луѓе кои соработувале со органите на прогонот и истражните органи, како да тој датум остана во рацете на оние кои му ја турнале „офтиката“ … тие кои во 1968-69 години, како наводно се преправија дека издржувале лажни казни некаде во затворите во Штип, Тетово и Идризово …, тие шпиони кои се преправеа како патриоти, со години, овој обележан датум како свети, го претворија во “турли-тава” и во лажица од “червиш” … овие хафии (шпијоно) на власта, овие ѕвонари со кревко ментално здравје како и задоцнети витези на дневната политика …, ќе одат до таму така што неправедно ќе создаваат секакви невистини … сите тие кои некогаш им ги чистеа чевлите на нивните патрони магариња, и денеска и цел ден, во името на нивниот измислен бајрактаризам, национализам и патриотизам…, сета оваа пофалена приказна на демонстрациите, со нивна глава ќе ја “редактираат,ќе ја дефинираат повторно, ќе ја пишуваат повторно и ќе ја рецензираат” во просториите на селските чајџилници. Заправо, тие беа алабаци кои на учесниците на демонстрантите на „сабах“ им кажувале еложе (пофалба) , додека во акшам ги известувале соодветните државни органи за нивната непријателска или незаконска дејност… Најлошото од тоа е што тие денеска велат дека демонстрациите од ’68 година наводно биле местени од страна на властите и организаторите на….

Денеска да се „слинкаш и шегуваш“ со премиерот, со политичарот, со дипломатот, со претседателот на државата, со бизнисменот, со непријателот или со коцкарот, верувам дека нема да биде „кијамет“ (суден ден), туку да се исмејуваш со овој свет датум, да се исмејуваш со организаторите на демонстрациите, да го омаловажуваш целиот придонес на тетовската икона на совеста, како што е Мехметриза Муртезани „ГЕГА“, дури и со тие кои бараа задоцнета слобода на огништето, е над сите идиотизми. Ако ние ќе продолжуваме да им дозволуваме на искривувачите на нашата вистина да „дишат“ со такви хистерични инаети, туку и хомерски, тогаш еден ден ќе „полудуваме сами од себе си и истовремено ќе го полудуваме“ целата историја, колку славна, исто толку и искривена лошо на демонстрациите од 1968 година во Тетово и во околина! „Фаик Коница, еден од најсјајните умови во историјата на Албанија,„ советува “преку овој натпис од 1901 година еден иден „издавач“ на еден весник на албански јазик“ (МП).

„Драг пријател, Ако го направиш весникот со големи листови, Албанците ќе речат дека не е лесно; ако го направиш со мали листови, тие ќе речат дека не е весник, туку книга. Ако го печатиш со тенки листови, тие ќе речат дека не се читаат и ги расипуваат очите; ако ги печатиш со дебела хартија, тие ќе речат дека си „амал“ и бараш да пополнуваш место. Ако го пишуваш со Тоскиски дијалект, тие ќе речат дека не е весник за сите Албанци, ако го пишуваш во дијалектот на Гегите, “повторно” така; ако пишуваш на измешан јазик, со двата дијалекта, тие ќе речат дека не знаеш албански; ако го пишуваш половина на Гегиски и половина на Тоскиски дијалект, тие ќе речат дека е “червиш“ ….

Верувам дека ова мое пишување нема да личи на тоа „готвење подготвено со пржено и варено брашно со вода…“