Правдата на државата и лирите на кадијата
Правдата, велат, е столбот на државата и во нејзиното отсуство, државата постепено умира. Тоа навистина се случи во последната деценија, но бевме заслепени и не гледавме. Најдоа еден поим за да ни го перат мозок: „Заробена држава!“
Од Исмаил АРСЛАНИ
Во едно село на регионот на Дервен, откако престана да мириса барутот од таа голема војна, мажите се собраа во кооперација за да ги слушнат зборовите на еден „буџа“ од власта, кој доаѓал од главниот град. Сите стана очи и уши, но од густиот чад од тутун што не се згаснуваше од маката, ниту тие што седна на столчиња, ниту оние во кадифени столици не можеа да гледаат „ дириз“ едни други.
Глупавиот човек на власта, откако се искашла неколку пати, започна да зборува со скоро „неразбирлив“ јазик: „После изградбата на социјализмот, што е преоден процес за да се стигне во комунизмот, кога сите ќе бидат рамноправни, власта постепено ќе умира, преминувајќи во рацете на обичните луѓе …!“
Откако го заврши „рефератот“, активистот кој го водеше собирот, побара дали некој има да поставува некое прашања. Стана еден селанец со из жолтена кече и го запраша – „кога ќе има вода во селото …?“ “Молчи, глупавчо, дали не гледаш дека државата умира, а ти бараш вода!“, му се закани активистот на тој што сакаше да праша и уште многу други нешта.
Историјата покажа дека тој систем кај нас не сакаше да умира сама од себе, се додека не започне процесот на изгаснувањето на некои држави на „Југоисточниот блок“. Тој систем беше заменет и кај нас со плурализам и демократија, но без правда. Правдата, велат, е столбот на државата и во недостаток на правда, државата постепено умира. Тоа навистина се случи во последната деценија, но ние бевме заслепени и не го гледавме. Најдоа поим за да ни го перат мозок:
„Заробена држава!“
И овој факт (за умирање на државата) ќе се докажува со некоја анегдота, во овој случај имаме еден од времето на Фатих Султан Мехмет, за да се разбере подобро како функционира државата во која живееме денеска и како сме ја движеле земјата.
Анегдотата вели вака: Еден човек погребал мртво куче на градските гробишта. Тие кои ја видоа оваа состојба веднаш го известија месниот Кадија. Пред да биде покренато обвинение, Кадијата го повикал тој човек да го испрашува. Откако го запраша Кадија, но човекот со срамни тонови, не очекувајќи признавање на делото, човекот му одговори: „Да, кади ефенди, точно е, јас ја направив тоа дело, затоа што таков беше тестаментот на кучето, јас само ја донесов на место последната желба на кучето! “ Кадија: „Ти, Ефендија, дали се потсмевнуваш со нашата интелигенција?“, му возврати нервозно тој.
Човекот: „Не, во никој случај ефендија, дури и во тој тестамент се бараше истовремено да му дадам на кадијата 100 златни лири!“, рече тој.
Откога ги слушна овие зборови, Кадијата веднаш се предомисли: „Мртво куче, господ да го прости, навистина не разжали!“ Присутните луѓе беа зачудени од оваа промена на ставот на кадијата. Кадија им се обрати: „Оваа состојба воопшто не треба да ве вознемирува, затоа што направив истражување за минатото на ова куче и открив дека живеел во семејство со благородничко потекло!“
Што се случило потоа? Тој ден кога кадијата беше продаден за златни лири, правдата умрела, додека на денот кога умирала правдата, умирала и државата. (koha.mk)