Предрасудени носталгичари!
Мене и на останатите им недостасува копнеж за албанското училиште, копнеж за учителот во учителско училиште, за неговиот авторитет…, за тој училиштен предмет, во чии часови учевме да пишуваме убаво, за културните, литературните, уметничките, естетските,, историските и други вредности. Мој пријател! Јас сакам да ти верувам дека нема да ми ја предрасудуваш носталгијата!
Од Фадил Луши
Мој драг пријател! Јас немам намера да градам погрешно и не поддржано мислење кон тебе, без оглед што немам „абер“ дека во „кое дереџе„ е твоето визуелно и чујно сеќавање „карши“ поранешните национални вредности, „карши“ поранешните културни, литературни, уметнички, естетски, историски вредности, кон вредностите на народот и особено кон воспитните, образовните, демократските и другите вредности! Јас „немам абер (претстава)“ како ги перцептирам горенаведените поими! Јас и мојата генерација,ги сеќавам со многу носталгија, вредностите од тогашно време. Со многу носталгија се сеќавам на таа голема и убава соба на вујковците каде беа пречекани нивните пријатели и гости, се сеќаван на таа добра соба на вујковците која беше отворена цел ден! Многу добро се сеќаван, кога во таа добра соба на вујковците се поставуваше една софра за мажите и другата софра за жените и за децата. Многу добро се сеќаван кога во таа соба на никому не му беше даден зборот без ред, таму, во таа соба, на никому не му беше дадено право да направи голема бучава, не му беше дозволено да зборува сам, не му беше дозволено да озборува, не му беше дозволено за зборува без везе, се сеќавам како во тоа време во таа добра соба на моите вујковци не беше дозволено присуство на децата! Се сеќавам како денеска кога во таа добра и голема соба, односно во тој хуман простор на моите вујковци бе пречекани почитуваните пријатели на нашата баба… се сеќавам како денеска дека на почесно место на миндерот на собата на моите вујковци, седеше оној што го заслужуваше тоа место, тој што се разликуваше или се карактеризираше со неговата мудрост!
Денеска и цел Божји ден, не можам да ја заборавам како во таа добра соба на моите вујковци не се правеше било каков разговор, се сеќавам како во добрата соба на моите вујковци никогаш не се правеше муабетот на човек кој се самоубил, се сеќавам како во добрата соба наменета за пријателите на браќата на нашата МАЈКА, никогаш не се зборуваше за имотот на богатиот човек! Драги мој пријател, ти кои си на мојата возраст, зарем не (се сеќаваш) како во добра соба за гостите на твоите вујковци, никогаш да не се предрасудуваше сиромашниот и неговата екстремна сиромаштија, се сеќаваш како во добрата соба за гостите на вујковците на благородниот селанец никогаш не се озборуваше! Ти драг мој пријател, кој си на моја возраст, се сеќаваш на добрата соба на вујковците, никогаш никој не ги пофалил своите деца…, не се пофалил со својот имот, се сеќаваш на луѓето кои зборуваа со многу лубов за учителот и неговиот придонес, се сеќаваш кога мажите зборуваа за муслиманското свештенство и неговите верски служби, се сеќаваш како тогаш во таа добра соба како говорниците зборуваа за солидарноста…!
Ти драги мој пријател! Дали познаеш некој човек, што значи дека таа добра соба на нашите вујковци (не) е избледена, а да не велиме дека воопшто е исчезната, а денеска има вистински социолози кои ќе велат, дали ќе прифатат колку во многу блиска иднина, ДНК-то на албанското семејство нема да му се одземе или потроши бадијава, зарем не гледате како нашето семејство од ден на ден го губи својот идентитет, зарем не гледате дека никој не доаѓа тука и да вели како нашето семејство се растурува и се распаѓа, од ден на ден, има вистински психолози кој ми кажуваа како на младата генерација му слабнее карактерот!? Тука некаде има бистроумни лингвисти кој ќе кажува дека на кое ниво паднал културата на албанскиот збор…, денеска има луѓе кој ќе ми вели на кое ниво е нашето внимание кон албанскиот пишан и испеан збор, има луѓе денеска што ќе продолжува да верува на таа поговорка, каде што, меѓу другото, се вели: „Зборот на мажот, тежина на каменот“, или оваа последново е избледено сосема, а да не велиме дека со филозофијата и моралот на овој народен изговор веќе не може да се занимава некој! Има луѓе тука денеска кој ќе кажуваа зошто нашето основно, средно како и универзитетско образование пропаднало многу лошо… има луѓе во оваа наше поднебје кој ќе вели дека Албанците и ден денеска „продолжуваат да ги држат погледот и главата кон Ориентот, додека задникот кон оксидентот или Европа ороспија!“…,
Некогашните бистроумни селани од регионот на Мирдита велеа: „Ако сакаш да им ги разочараш надежите на ловџијата, зграпчи му ја ловечката пушка и загарот…,ако сакаш да му откриеш каков карактер има тој што му поставува на себеси како примарна цел, да заземе што по високи државни и општествени функции … за лична корист и благосостојба,тогаш благослови го со зборовите: пријател да ти расте паметот, ако сакаш да знаеш каква ороспија е олигархот, прашај го за потеклото на неговото богатство! “
Ти, драг мој пријател! Зарем јас денеска немам право да бидам носталгичен за некогашните вредности, вредности што денеска не се гледаат тука, зарем јас немам право да се претворам на носталгичен човек кон таа соба и пријатни муабети, кон тие кои зборуваа добро, кон тие што знаеја како да го одржуваат жив разговорот, дали не тебе, мене и на другите ни недостасува копнеж за албанско училиште, копнеж за учителот во учителско школо, за неговиот авторитет…, за тој училиштен предмет, во чии часови научивме да пишуваме убаво за културните, литературните, уметничките, естетските, историските и други вредности. Мој пријател! Јас сакам да верувам дека нема да ми ја предрасудуваш носталгијата!